sobota, 10 grudnia 2011

Smacznie i zdrowo

Ponoć człowiek całe życie się uczy, no i dobrze, bo rutyna zabija. Zachciało mi się chleba na naturalnym zakwasie i zgodnie z zasadą zrób to sam, jak ta Zosia Samosia wszystko sama zrobiłam. Tylko młynarza nie wyręczyłam :D. W piątek nastawiłam zakwas i systematycznie dokładałam mu wodę z mąką przez pięć dni. Trzymany w ciepełku rósł jak należy i we środę był gotów, za to ja nie (wyjazdy do szkoły muzycznej z dzieckiem zabierają mi cztery popołudnia w tygodniu). Ale już czwartek był w domu dniem chlebowym. Postanowiłam oprzeć się na własnym, wieloletnim doświadczeniu, a jedynie zmodyfikować sposób postępowania. Do tej pory piekłam chleb pszenny, czasem z dodatkami dla urozmaicenia i na drożdżach. Teraz miałam do dyspozycji zakwas żytni i chleb chciałam mieszamy. Poczytałam trochę o mąkach i chlebach żeby mnie nie pokonały nieprzewidziane przeciwności. Odłożyłam trochę zakwasu w słoiczku do lodówki (na następne pieczenie), do tego co miałam dołożyłam troszkę letniej wody i mąki i  zaczyn odstawiłam w ciepłe miejsce tak ok 8 godzin. Kolejnym etapem było wyrobienie ciasta. Dałam małą miseczkę mąki żytniej, troszkę więcej pszennej razowej, reszta to mąka pszenna chlebowa. Z dodatków garstka siemienia, sezamu, nieco więcej słonecznika i płatków owsianych. Wyrobiłam ciasto i znów do ciepła na ok 3 godziny, żeby wyrosło. 

Trzymam się zasady, że na blaszki wykładam gdy podwoi objętość, potem na blaszkach też czekam aż podrośnie i dopiero wkładam do nagrzanego piekarnika. Pozostało poczekać ok półtorej godziny i satysfakcja gwarantowana. Nie podaję proporcji, bo nigdy nie bawię się w ważenie produktów do chleba. Gdy piekę 3 blaszki, biorę ok 1,5-2 litrów wody, zakwas lub 5 dag drożdży (jak robię chleb pszenny) , do zaczynu ok 70 dag mąki, gdy zaś wyrabiam potem ciasto to już mąki dokładam ile ciasto zabierze (aby uzyskać odpowiednią konsystencję), jeszcze dwie małe garstki soli (to moja miara bo każdy ma inną garść) i ewentualnie dodatki typu ziarna jak teraz, lub czarnuszka czy też kminek. 
Generalnie uważam, że pieczenie chleba jest prostą sprawą, wymaga tylko ciepła i czasu.
Smacznego wszystkim miłośnikom chleba. Nigdy nie zrozumiem jak można dobrowolnie wyeliminować sobie chleb z diety.


poniedziałek, 5 grudnia 2011

Krzyżyki jak puzzle

Nawet nie myślałam, że tak dużo czasu upłynęło od mojego ostatniego wpisu. Nadal będę się upierać, że czas rządzi się swoimi prawami, a już mój czas na pewno. Biegnie za szybko gdy go potrzebuję, a zwalnia w najmniej odpowiednich momentach. Ale nie o tym chciałam. Tak sobie dłubię te krzyżyki i doszłam do wniosku, że dają mi zupełnie ten sam rodzaj przyjemności co układanie puzzli. Układanie elementów, dobieranie tych właściwych i pomału wyłaniające się zarysy postaci czy fragmenty widoków to dla mnie super relaks. A przecież w hafcie jest zupełnie tak samo. Począwszy od przygotowania nici, posortowania ich (puzzle też lubię mieć pogrupowane np. na te skrajne lub grupami w zbliżonych barwach), potem poprzez dodawanie kolejnych kolorów, (w puzzlach kolejnych elementów), aż do wykończenia. W układance niektóre elementy udaje się dołożyć dopiero na końcu, haftując dopiero na finiszu doszywamy różne ozdobniki, czy też robimy backstitche. Jedno i drugie bardzo lubię, tyle że krzyżykowanie daje jakiś wymierny efekt, a puzzle, to taka sztuka dla sztuki, tyle przyjemności co przy układaniu.
Tak trochę pomiędzy ustami, a brzegiem pucharu.
i tak ziarnko do ziarnka:

Z tego dokładania krok po kroku, na razie mam tyle. W planie mam przeprosić się z drutami, zobaczymy co z tego wyjdzie.

I jeszcze z innej beczki. Zachęcona przykładem Myszy (jakoś mi ten nick z Kaiem zapadł w pamięć) hoduję zakwas żytni. W piątek zrobiłam wieeelkie zakupy w młynie - kilka gatunków mąki i mam chęć na chleb pszenno-żytni. Całkiem zielona nie jestem,  bo od wielu lat piekę czasem chleb pszenny na drożdżach, ostatnio najczęściej w wersji z czarnuszką. Jednak w klimatach żytnich to mój debiut, pożyjemy, zobaczymy co z tego wyjdzie. Na razie pielęgnuję zakwas. W piątek wieczorem nastawiłam, w sobotę nic specjalnego tam nie widziałam, wieczorem dodałam znów mąkę i wodę i dzisiaj rano efekty jakieś były. Na ściankach glinianego naczynia widać, że chyba buzowało nieźle i bąbelki takie obiecujące :). Gdy się podniesie ściereczkę to zapach już daje po nosie.
O postępach lub fiasku poinformuję.

Pozdrawiam przedświątecznie.

niedziela, 13 listopada 2011

Ludzie potrafią

Chciałam się z Wami podzielić migawkami z wystawy haftu, na której się dzisiaj znalazłam dzięki zaproszeniu organizatorki Halinki. Niecodzienna to wystawa, organizowana w Ruskiej Bursie w Gorlicach, prezentowane były prace Łemków, choć nie tylko. Tematyka różnorodna, prace współczesne, jak i takie sprzed lat, wykonane w różnych technikach. Tak więc królował haft krzyżykowy, nie zabrakło prac szydełkowych, pięknie zdobionych gorsetów, wyrobów z koralików i wstążeczkowych ozdóbek, na deser śliczności techniką pergamano. Wyobraźnia ludzka nie zna granic i do upiększenia otoczenia wykorzystuje wszystko. Nie będę się zanadto rozpisywać, same oglądnijcie
polecam piękne ikony
Było coś dla oka i dla ucha, miałam okazję wysłuchać kilku pieśni w wykonaniu Julii Doszny - łemkowskiej pieśniarki.
A jak Wam się podoba to?
A na święta taka choinka
i do kompletu aniołek
Prawda, że śliczne?
a na deser bombka z piernika, ale smaczne, no nie?

I żeby nie było, że zupełnie nic nie robię to moja szopka ociupinkę się powiększyła
Te postaci takie anonimowe, bez twarzy, bo brakuje mi kilku kolorów :), jak tylko dojdą to buźki nabiorą wyrazu.
Pozdrawiam wszystkie zdolne ręce.

sobota, 12 listopada 2011

Karpacka Troja

Za nami bardzo ciekawie spędzony dzień. Jak na dzisiejszą datę przystało, był z nami duch historii (baaardzo stary duch, prehistoryczny). Korzystając z okazji, z grupą przyjaciół i znajomych wybraliśmy się na zwiedzanie Karpackiej Troi. To skansen w Trzcinicy koło Jasła, w południowo-wschodniej Polsce, powstały w miejscu, którego historia sięga początków epoki brązu, datowana około 4 tysiące lat temu. Tak naprawdę, to nie sięgamy zwykle aż tak daleko, gdy cofamy się do początków naszego państwa. Tymczasem przez jedno przedpołudnie otarłam się o kilka tysiącleci i kilka kultur. Wszyscy słyszeli zapewne o Biskupinie, a ta osada była jeszcze starsza. Skansen jest jeszcze młody, działa od czerwca tego roku, polecam wszystkim. Piękna rekonstrukcja postaci, zwierząt, narzędzi i odzieży. Eksponaty odnalezione przez archeologów - wydawałoby się, że to takie sobie skorupki, a można z nich odczytać tyle informacji. Niezwykłe.
Pewnie wielu z Was nie po drodze w to miejsce, podzielę się więc tym co widziałam.
rekonstrukcja postaci ludzi i zwierząt z początków osadnictwa, dowiedziałam się, że już wtedy potrafili tkać 
początki osady
tyle stuleci temu, a takie piękne ozdoby stroju
z czasem powstały kolejne grodziska
zrekonstruowano budowle i umocnienia z różnych okresów

Serdeczne podziękowania składam na ręce naszej przewodniczki Magdy.

czwartek, 27 października 2011

Czas się kurczy?

Czy wszechświat się kurczy czy rozszerza? Z nauką nie będę dyskutować. Jedno wiem na pewno, mój świat się kurczy, a czas z niego wycieka. Robię sobie czasem rundkę po blogach. Napatrzę się, napatrzę i potem chora jestem, że nie mam kiedy szyć, dziergać itp. Czasem ruszam z motyką na słońce, zaczynam jakąś robótkę, potem nie kończę, bo już następna mnie kusi. Z tego wszystkiego wyrzuty sumienia mnie gryzą, wpadam w dołek :D, wtedy robota mi nie idzie i tak błędne koło się toczy. No, a ten czas oczywiście biegnie wtedy coraz szybciej. Mam nawet taką teorię na własny użytek, przypuszczenie graniczące z pewnością, że w miarę upływu lat ten czas już wręcz galopuje. No i wycieka też :D.
Czasem jednak obiecuję poprawę: "a com zaczął skończyć muszę".
Taki mam właśnie teraz zamiar, pod warunkiem, że czas mi znowu nie umknie.
A to moje zaległości
Miał być prezent na Srebrne Gody dla przyjaciół, ale już termin minął, czasu nie cofnę.Pozostaje zrobić te nieszczęsne kontury i będzie po prostu prezent.
Drugi wyrzut sumienia to biedne ptaszki, też kreseczek im brak, trochę ziarna do karmnika i możemy czekać na zimę.
Gdy już zima nadejdzie, przyjdzie czas choinki. No i kłania się następna robota. Zaczęte w styczniu (a może to jeszcze był grudzień) ozdoby przeleżały lato i aż się proszą o finisz.




Jak widać stopień zaawansowania różny. Pozostaje wytrwać w postanowieniach. Wytrwałości życzę wszystkim.
Pozdrawiam Borówka

poniedziałek, 17 października 2011

Witajcie wszyscy znajomi, jak również mniej znani :)

Zupełnie jak w reklamie pewnej gumy do żucia 
" wszyscy mają bloga, mam i ja".
No to zaczynam, rzucam się na głęboką wodę, na blogowaniu się nie znam (nie liczę czytywania kilku regularnie), a ostatnie teksty pisałam w szkole ...dziesiąt lat temu. Fajnie, czyli nic do stracenia nie mam. Sama jestem ciekawa, w którą stronę się to potoczy. Hobby mam, to pewnie się rozkręcę wokół tego tematu, a potem się zobaczy. Życie płynie mi na wychowywaniu dzieci, prowadzeniu domu, do niedawna była jeszcze praca ale teraz klops. Pozostaje więc zająć się czymś dla przyjemności. U mnie jak w historii sztuki, są epoki: szyciowe, drutowe, szydełkowe i hafciarskie. I tak doookoła wojtek. Mam kilka nie skończonych haftów, ale jakoś się nie zmobilizowałam, tylko zaczęłam nowy. Święta idą, to mi się zachciało szopkę robić. Kiedyś zrobię, niekoniecznie na tegoroczne, już tak bywało. Stresować się nie będę :)
Zdjęcie trochę ciemne, wybaczcie, wersja robocza. Jeśli nawet nie zdążę to mam taki dyżurny obraz świąteczny, bardzo go lubię.

Do zobaczenia wkrótce.